मजपाठी पापांचे पाढे जनहो वाचा नेमाने
नका चढवु शब्दांची बेगडि तद्दन खोटी आभुषणे
माणुस म्हणुनी जगलो सार्या विकार, व्यसनांबरोबरी
कोण हरीच्या लाले ठेविलि तीर्थाची मागे झारी ?
मनात शिरता आले तर सगळे दिसतिल बरबटलेले
’गरळ ओकले नाहि’ म्हणा, स्मरुनी सगळे गोरे-काळे !
संधि मिळेतो साधू असती सज्जन, संत नि संन्यासी
म्हणविती जरि नि:संग तरी ’मायेची’ कैसी ’पैदासी’
शिव्या-शाप कोणा कधि चुकले, देण्याला वा घेण्याला
सुसाट सुटती ’ताप’स सगळे बोला भिडवित बोलाला
क्वचितच ज्ञानोब्बा अवतरतो ज्ञानी, योगी अवनिवरी
विरळा असंभवासम वसतो युगंधराच्या हृदयांतरी
No comments:
Post a Comment